อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 30 วันที่ 7 พ.ย. 55

อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 30 วันที่ 7 พ.ย. 55

ชายฉกรรจ์คว้าสายมุกที่คอพับคออ่อนเพราะสิ้นสติไว้
ดวงคุยกับถนอมในห้องพักฟื้น

“พอสิครับ คุณช่วยผมไว้ทั้งที่ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่คุณจะต้องทำขนาดนั้น”
“มีสิ...เหตุผลน่ะคือ...”
พยาบาลเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับยาและอาหาร
“ได้เวลาทานอาหารแล้วค่ะ ส่วนยาทานหลังอาหารนะคะ”
“ครับ”

ดวงจัดแจงอาหารเพื่อจะป้อนให้ถนอม
“ไม่ต้องหรอกดวง ฉันทานเองได้”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง”
ดวงจัดแจงป้อนอาหารให้ ถนอมแค่กินเข้าปากคำแรกน้ำตาก็คลอเบ้า
“ฉันไม่คิดเลยว่า คนอย่างฉันจะมีวันนี้”
“ทำไมเหรอครับ”
“เปล่าหรอก”
“เมื่อกี้เหมือนเราคุยอะไรค้างไว้...ใช่มั้ยครับ”
“ฉันเองก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน”
ถนอมมองหน้าดวงยิ้มเศร้า

สายมุกนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ในห้องรับแขก พะวงคุยโทรศัพท์กับเพื่อน เสียงดังมาถึงสายมุก
“แกได้ดูรึเปล่า ตอนเมื่อคืนที่นางเอกเป็นลมแล้วพระเอกก็เข้ามากอดไว้ ฉันดูแล้วหัวใจตื๊ดๆมากเลย”
สายมุกมองพะวง นึกถึงที่เธอวูบแล้วดวงประคองเธอไว้ สายมุกเอามือจับหัวใจ ถอนหายใจ
“เออ แค่นี้ก่อนนะแก ไปทำงานก่อน เดี๋ยวโดนบ่น”
สายมุกถอนหายใจ ตกในภวังค์ อาการดูผิดปกติ พะวงมองๆ
“คุณมุกเป็นอะไรรึเปล่าคะ”
“เปล่าๆ”
“คุณมุกได้ดูละครเมื่อคืนมั้ยคะ”
สายมุกยกมือห้ามทันที
“ไม่ต้องเล่า ไม่ต้องเล่า พอแล้ว”
“ทำไมละคะ”
“ไม่มีไร อายุปูนนี้ยังติดละครอีกนะ”
สายมุกลุกจะออกไปจากห้อง แต่แล้วเธอก็วูบล้มพับลงข้างเก้าอีก พะวงตกใจ
“ตายแล้วคุณมุก” พะวงประคอง “เป็นไรรึเปล่าค่ะ”
“แค่วูบนิดหน่อย”
“จากที่โดนตีหัวแน่ๆเลย พะวงว่าคุณมุกควรไปเช็คหน่อยนะคะ”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง”
“อาการทางสมองเนี่ย น่ากลัวนะคะ ถ้าเป็นหนักรักษายาก ตาอาจจะพร่าลงเรื่อยแล้วบอดในที่สุดหรืออัลไซเมอร์ ค่อยๆลืมทีละอย่าง จนทำอะไรเองไม่ได้”
“พูดซะ...เดี๋ยวฉันไปเช็คก็ได้”
“ดีค่ะ รู้แต่เนิ่นๆ จะได้รักษาถูก”
“นี่จะไม่คิดว่าฉันไม่เป็นอะไรมั่งเลยรึไง”
สายมุกถอนหายใจ

สายมุกนั่งรอผลตรวจอยู่ในห้องตรวจ หมอเดินเข้ามา
“จากผลสแกนทุกอย่างก็ดูปกติดี แต่หมอเดาว่าสิ่งที่คุณเป็นอยู่เนี่ย อาจเกิดจากการกระทบเทือนที่ค่อนข้างรุนแรงนะฮะ จะมีอาการเบลอๆมึนๆเนี่ยในช่วงแรกๆ ก็แนะนำให้พักเยอะๆนะครับ แล้วก็เคลื่อนไหวช้าๆ จะช่วยได้”
“ไม่ได้มีอะไรรุนแรงนะคะ”
“ไม่น่ามีนะครับ ไม่ทราบว่าโรคประจำตัวอื่นรึเปล่าครับ เช่นโรคความดันโลหิต หรือโรคหัวใจ”
สายมุกเหม่อๆ จับหัวใจ
“เหมือนช่วงนี้หัวใจจะเต้นผิดปกติค่ะ”
“จะตรวจด้วยเลยมั้ยครับ”
“เปล่าค่ะ พูดไปลอยๆเฉยๆ ไม่เป็นไรก็ดีแล้วค่ะ”
สายมุกยิ้มแหยๆ

สายมุกนั่งเหม่อรอรับยา ดวงเดินมาเห็นพอดี
“คุณมาทำอะไรที่นี่น่ะ”
สายมุกลุกขึ้นทันที แล้วเธอก็เซอีก ดวงประคองสายมุกไว้
“เป็นอะไรรึเปล่า”
“เปล่า”
สายมุกผลักดวงออก เขินๆ
“ไม่เป็นอะไรได้ยังไง นี่คุณเหมือนจะเป็นลมเลย”
“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”
เสียงประกาศให้สายมุกไปรับยาดังขึ้น
“นั่นไง คนไม่เป็นอะไรไม่เห็นต้องมียากินเลย”
“ก็...สมองกระทบกระเทือนนิดหน่อย เลยวูบน่ะ เดี๋ยวก็หาย”
“แล้วนี่คุณมากับใคร”
“คนเดียว”
“แบบนี้ถ้าเป็นอะไรตอนขับรถจะทำยังไง”
“ไม่เป็นหรอก”
“รอผมทำธุระนิดนึงได้มั้ย เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง”
“ไม่ต้องหรอก”
“อย่าดื้อได้มั้ย”
สายมุกปฏิเสธไม่ได้ ได้แต่ถอนใจ

แหววมาช่วยซันขายไข่ที่แผง
“หยิบหนังสือพิมพ์ให้หน่อยสิ”
แหววเอื้อมมือไปหยิบหนังสือพิมพ์ ซันตั้งใจเอื้อมไปหยิบเช่นกัน มือเลยจับกันพอดี ซันยิ้ม
“อุ๊ย ใจตรงกันเลย”
แหววเขิน
“ไอ้บ้า”
ซันจับมือแหววไม่ปล่อย
“ปล่อยสิ เดี๋ยวใครมาเห็น”
“ใครมาเห็นก็ดีสิ จะได้รู้ว่าเธอน่ะเป็นแฟนฉันแล้ว”
“ไม่ดีมั้ง...”
“ทำไม...อายรึไงที่เป็นแฟนฉัน”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
อาซ้งเดินมาที่แผง
“อะไรของพวกเอ็งสองคนเนี่ย ยุกยิกดุ๊กดิ๊ก เดี๋ยวก็ไปฟาดไข่ตกมาแตกพอดี”
แหววถือโอกาสชักมือออกจากซันทันที
“พ่อมาก็ดีแล้ว ผมมีข่าวจะบอก ว่าผมกับแหววน่ะ”
แหววตัดบทขึ้นมาทันที
“ไปสู้กับพวกโจรมานะลุง”
“เออ ข้าก็จะมาถามเอ็งเรื่องนี้แหละ ไอ้ดวงมันเป็นไงบ้าง”
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกค่ะ มีคนมาช่วยอีกคน”
“ใครวะ”
ซันหันมาบอก
“ลุงแก่ๆคนนึง แต่สู้เก่งมากเลยนะ เสียดายพลาดท่า โดนแทงซะได้”
“ลุงแก่ๆที่ไหนวะ”
“คนที่ฉันเคยเล่าไง ที่อยู่ๆก็มาบอกฉันว่าไอ้ดวงอยู่ในอันตราย แล้วก็อันตรายจริงๆซะด้วย ไม่รู้ว่ารู้ได้ไง”
อาซ้งสงสัย
“แล้วตอนนี้คนๆนั้นอยู่ที่ไหน”
“ก็คงอยู่โรงพยาบาล เพราะว่าเพิ่งผ่าตัดเสร็จละมั้ง”
“งั้นพาฉันไปพบคนๆนี้ทีสิ”
“อะไรของพ่อเนี่ย”
“เอาเถอะน่า พาไปก็พอ”
ซันงงๆ มองหน้าแหวว ไม่เข้าใจพ่อตัวเองนัก ทันใดนั้นโทรศัพท์แหววดังขึ้นพอดีแหววรับสาย
“ค่ะ ใช่ค่ะกำลังพูด...หมายความว่าไงคะ...แคสงานผ่าน ฉันเนี่ยนะคะผ่าน...ก็แปลว่า...ได้งานโฆษณาชิ้นนั้นน่ะเหรอค่ะ จริงเหรอค่ะ ค่ะ ได้ค่ะ ค่ะ ว่างค่ะ ไปได้เลยค่ะ”
แหวววางหู ซันถามทันที
“อะไรน่ะ”
“ฉันได้เล่นโฆษณาแล้ว” แหววดีใจมาก “ฉันไปก่อนนะ”
“อ้าว ไม่ไปโรงพยาบาลด้วยกันเหรอ”
“ฉันไม่ว่างแล้ว คิวเต็ม เอาไว้พรุ่งนี้เจอกันละกันนะ”
แหววดีใจรีบแยกไป ซันมองเซ็งๆ

ลั้นลาถือล็อตเตอร์รี่กำใหญ่มาเขวี้ยงใส่หน้าอั้ม
“นี่ไงศูนย์แปดของหล่อน”
“อ้าว...ไหนบอกไม่เชื่อ จะไม่ซื้อ”
“แค่เสี่ยงทายดู ฉันชอบคาดเดาตัวเลขของรัฐบาล”
“งั้นก็ไม่ต้องมาโทษลูกฉัน”
“ก็ลูกแกเป็นคนให้หวย จะไม่โทษได้ยังไงยะ ฉันซื้อมาเหมาแผงเลยเนี่ย ไหนบอกเด็กวิเศษไง”
“คนอื่นเขาไม่เห็นจะมาโทษลูกฉันเหมือนแกทำเลย แกน่ะงมงาย”
แฝดนิชคุณคลานสะบักสะบอมเข้ามา รอยเท้าเต็มตัวหน้าช้ำ ปากคาบรองเท้าติดมาด้วย อั้มเห็นเข้าก็ตกใจ
“ว๊ายตายแล้ว ใครทำอะไรลูก”
ลั้นลามองแฝด
“ไหนบอกคนอื่นไม่ว่าไรไง ดูสภาพสิ น่าเวทนาจริงๆ”
“หมดกันความศักดิ์สิทธิ์ที่สั่งสมมา”

แฝดนิชคุณพูดเลือดกลบปาก
ซันพาอาซ้งมาที่เคาน์เตอร์โรงพยาบาล

“คุณพยาบาลครับ คนไข้ที่โดนแทงเมื่อวานที่ต้องผ่าตัดอยู่ห้องไหนพอทราบมั้ยครับ”
“อ๋อ คุณลุงคนนั้น เดี๋ยวฉันเช็คให้นะคะ”
“ขอบคุณครับ”
ซันกับแหววยืนรอพยาบาลเช็คกับคอม อาซ้งหยิบกระเป๋าสตางค์ที่ดวงฝากไว้กับเขาขึ้นมาดู
“ฉันหวังว่าคุณจะเป็นเจ้าของกระเป๋าสตางค์ใบนี้นะ”
ซันเห็นอาซ้งทำท่าแปลกๆเดินเข้ามา
“บ่นอะไรน่ะพ่อ”
อาซ้งรีบเก็บกระเป๋าสตางค์
“อย่ายุ่งน่า”
“เอ้า ก็เป็นคนพามาแท้ๆนะเนี่ย”
พยาบาลหันมาบอก
“เดี๋ยวเชิญฉันสามเลยนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
อาซ้งร้อนใจ
“ไปเร็วๆ”
ซันงงๆ
“จะรีบไปไหนเนี่ย”
ซันพาอาซ้งเดินไป

ดวงพาสายมุกมาหาถนอมที่ห้องพักฟื้น
“ผมพาคนมาเยี่ยมน่ะครับ”
ถนอมเหลือบตามองสายมุก
“คุณลุงน่ะเอง เป็นยังไงบ้างคะ”
“ดีขึ้นแล้วล่ะ”
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยมุกแล้วก็คนอื่นๆไว้”
ถนอมยิ้มบางๆ
“ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นสิ่งที่ต้องทำอยู่แล้ว แล้วหนูเป็นอะไรมั้ย”
สายมุกส่ายหน้า
“พวกเธอไปทำงานเถอะ เดี๋ยวจะเสียงานเสียการเปล่าๆ มาเยี่ยมให้เป็นภาระทำไม ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“แล้วใครจะดูคุณละครับ”
สายมุกมองดวงยิ้มๆที่ดวงเป็นคนดี ใส่ใจคนอื่น ถนอมพูดเรียบๆ
“ฉันดูแลตัวเองได้น่า”
ถนอมลุกขึ้น แต่ก็เจ็บจี๊ดที่แผลล้มไป ดวงเข้าประคอง
“นี่เหรอครับคนดูแลตัวเองได้”
“เธอรู้อะไรมั้ย...ยิ่งเธอทำแบบนี้ ฉันยิ่งรู้สึกผิด”
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคุณต้องรู้สึกแบบนั้น”
ถนอมเงียบ น้ำตาคลอเบ้า
“คุณเหมือนปิดบังอะไรผมอยู่”
ถนอมหลบตาดวง สายมุกตัดบท
“อย่าเพิ่งคุยเรื่องเครียดๆกันเลยดีมั้ย ฉันว่ามันไม่ดีต่อคนป่วยหรอกนะ”

ซันกับอาซ้งเดินมาที่เตียงที่ถนอมนอนอยู่ ม่านปิดอยู่ อาซ้งค่อยๆเปิดม่านออกลุ้นๆ แต่ปรากฎว่าเป็นคนแก่คนอื่นนอนป่วยพะงาบอยู่บนเตียง อาซ้งเห็นก็ตกใจ
“นี่อาการหนักขนาดนี้เลยเหรอ”
ซันสะดุ้ง
“เฮ้ยนี่มันไม่ใช่ ผิดคนแล้ว”
“แกนี่...ทำฉันลุ้นซะแทบแย่”
“ทำไมต้องลุ้นด้วยพ่อ ตาลุงนี่อริเก่าพ่อรึไง”
“ไม่ใช่แบบนั้น พาฉันไปให้ถูกห้องที เดี๋ยวแกก็รู้เองว่าคืออะไร”
ซันมองอาซ้งงงๆ

พยาบาลเปิดม่านเข้ามาที่เตียงถนอม
“สามารถพาคนไข้ไปเดินเล่นได้นะคะ แผลจะได้หายเร็วๆ”
ดวงพยักหน้ารับ
“ครับ”
สายมุกยิ้ม
“ดีเลย จะได้ผ่อนคลาย”

ซันพาพ่อมาถึงอีกห้อง ค่อยๆเปิดม่าน กลายเป็นคนตายคลุมหน้าอยู่ อาซ้งหน้าเศร้า
“โถ ไม่น่าอายุสั้นเลย ยังไม่ทันจะได้คุยกันเลยแท้ๆ”
ซันเดินไปเปิดหน้า ปรากฏว่าไม่ใช่อีก
“ไม่ใช่พ่อ”
“อ้าว ไอ้นี่ ดีนะฉันไม่ได้เรียกพระมาสวด”
ซันถอนใจ
“ทำไมมันผิดตลอดเลยวะ”

ซันกับอาซ้ง เข้ามาที่ห้องของถนอม แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ซักคน ซันหันมาบอกพ่อ
“ถูกแล้วนะ ห้องนี้เนี่ย แต่ไมไม่มีใครเลยอ่ะ”
พยาบาลเดินเข้ามา
“ญาติพาคนไข้ไปเดินเล่นน่ะค่ะ”
อาซ้งชะงัก
“อ้าว”
ซันเซ็งเลย
“มันเป็นกันซะอย่างงี้”
“วันนี้จะได้เจอกันมั้ยเนี่ย”
“ทำไมพ่อต้องอยากเจอลุงคนนี้ขนาดนี้ด้วยเนี่ย ห๊า”
“เออน่า ถึงเวลาก็รู้เองล่ะ” อาซ้งมองซันอย่างรำคาญ

ถนอมนั่งบนรถเข็น ดวงเข็นไปตามทางเดิน มีสายมุกเดินไปด้วย ถนอมหน้าเศร้าหมอง
“ฉันน่าจะตายๆไปซะ ฉันไม่มีค่าพอที่จะมีชีวิตอยู่”
ดวงปลอบ
“อย่าพูดแบบนี้สิครับ ทุกคนมีค่าพอที่จะมีชีวิต”
“อย่างน้อยคุณก็มีค่าต่อครอบครัวของคุณนะคะ”
ถนอมนิ่งไปนิด
“ครอบครัวเหรอ...”
ดวงน้ำเสียงจริงจัง
“คุณควรมีชีวิตอยู่เพื่อพวกเขา”
ถนอมส่ายหน้าเศร้าๆ
“ฉันไม่มีครอบครัวหรอก”
“ถ้างั้นคุณก็มีชีวิตอยู่เพื่อผม”
สายมุกได้ยินดวงพูดก็มองยิ้มๆที่เขาเป็นคนดี ถนอมหันมองดวง อึ้งๆ
“คุณน่ะ ช่วยชีวิตผมไว้ แล้วก็ยังทำดีกับผมตั้งหลายครั้ง คุณควรให้โอกาสผมตอบแทนคุณบ้าง”
ถนอมมองหน้าดวงนิ่ง สายมุกเสริม
“ใช่ค่ะ คุณก็มีบุญคุณกับฉันเหมือนกัน ถ้าฉันไม่ได้ตอบแทนคงเป็นคนบาปแน่ๆ”
ถนอมมองทั้งมุกและดวง เอื้อมมือไปจับมือมุกและดวงไว้ด้วยกัน ดวงกับมุกมองหน้ากันอึกอักเล็กน้อย
“ขอบคุณจริงๆ”
ทั้งสามคนยิ้มสุขใจ

อาซ้งกับซัน เดินลงมาตามหาถนอม แต่ก็สวนกันไปนิดเดียว พออาซ้งกับซันเลี้ยวไปทางหนึ่ง ดวง สายมุก ถนอมก็เดินมาอีกทางหนึ่ง ไม่ทันเห็นกัน อาซ้งบ่นอุบ
“ฉันจะได้เจอมันมั้ยเนี่ย ไอ้คนเจ้าของกระเป๋าตังค์ใบนี้”
“พ่อรู้ได้ไงว่าเขาเป็นคนๆเดียวกัน อาจจะคนละคนก็ได้”
“สัญชาตญาณเว้ย เข้าใจมะ”
อาซ้งเดินเซ็งๆจากไป

ดวงกับสายมุกมานั่งกินข้าวด้วยกันที่ร้านอาหาร
“ฉันว่าคุณลุงน่ะ ชอบพูดจาแปลกๆนะ เหมือนมีลับลมคมนัยบางอย่าง”
“เขาอาจจะมีเรื่องอึดอัดที่เก็บไว้ในใจไม่บอกใคร”
“แต่ดูเหมือนว่าเขาจะอยากพูดด้วยนะ แต่ยังหาโอกาสไม่ได้”
“คุณน่ะเอาแต่ห่วงเรื่องคนอื่น ดูแลตัวเองบ้างเถอะ”
“คุณก็เหมือนกัน คุณมาเฝ้าไข้คนอื่นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
“ไม่รู้สิ...ผมว่าผมรู้สึกผูกพันกับเขายังไงก็ไม่รู้” ดวงถอนใจ “แต่มาคิดอีกที...การมาเฝ้าไข้คนอื่นก็ดีกว่านะ เพราะเราคงไม่อยากให้คนที่ใกล้ชิดเราเป็นอะไรหรอก จริงมั้ย”
ดวงหยิบถุงยาสายมุกออกมา จัดเรียงยาที่จะต้องทานก่อนอาหาร หลังอาหาร สายมุกมองๆ
“กินยาให้มันตรงตามหมอบอกด้วย ผมไม่อยากมาเฝ้าคุณหรอกนะ”
สายมุกรู้สึกดีกับสิ่งที่ดวงทำ

สายมุกเดินเข้ามาในบ้านกอดถุงยายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ คุณนายสร้อยเพชรเดินมาเห็นพฤติกรรม ชะเง้อดูหน้าบ้าน เห็นหลังดวงไวๆ เปิดประตูออกไป คุณนายสร้อยเพชรมองลูกสาว
“เป็นอะไรน่ะมุก”
สายมุกสะดุ้ง
“คะ”

“ไปโรงพยาบาลมาไม่ใช่เหรอ ทำไมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ หมอหล่อรึไง”
“เปล่าค่ะ”

“แล้วนี่ใครมาส่ง”
“เปล่าค่ะ มุกขอตัวไปบนห้องก่อนนะคะ”
คุณนายสร้อยเพชรมองจับผิด สายมุกปลีกตัวออกไป
“เมื่อกี้มันหลังไอ้ดวงไวๆนี่”
คุณนายสร้อยเพชรระแวงพฤติกรรมสายมุก

ดวงนั่งขายของอยู่ที่แผง คุณนายสร้อยเพชรเดินมาหา
“ได้ข่าวว่าเธอเปิดแผงในตลาด ฉันก็เลยมาดูซะหน่อย”
“ไม่ใช่แผงของผมหรอกครับ ผมแค่ลูกจ้าง”
“ของยายหนูดีสินะ”
“ครับ”
คุณนาย สร้อยเพชรครุ่นคิดในใจ
‘…ยายหนูดีนี่มันร้าย วางแผนว่าจะฮุบเงินนายดวงนี่เหมือนกันละสิ...’
“คุณนายสร้อยเพชรมีอะไรรึเปล่าครับ”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอหน่อย”
“ครับ” ดวงรับคำ แม้ว่าแปลกใจ

อ่านละคร มนต์รักตลาดสด ตอนที่ 30 วันที่ 7 พ.ย. 55

ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด บทประพันธ์โดย : วาทินีย์ โอฬาร์กร
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด บทโทรทัศน์โดย : วาทินีย์ โอฬาร์กร / พิง ลำพระเพลิง
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด กำกับการแสดงโดย: พิง ลำพระเพลิง
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด ออกอากาศทุกวันจันทร์-วันพุธ เวลา 07.30/11.00/20.00 น.
ละครเรื่อง มนต์รักตลาดสด ออกอากาศวันแรกเริ่มมวันพุธที่ 12 กันยายน 2555 ทางช่อง 8
ที่มา manager.co.th